Rozdział 7: Bo to nie jest takie proste....

Na początek chciałabym zadedykować ten rozdział Ruffian. Jest ona dla mnie bardzo ważna. Cenie ją i kocham. Podziwiam ją za wolę walki. Dziękuje, że byłaś, że walczyłaś do końca.....
,,Tylko śmierć mogła pokonać jej wielkie, wyścigowe serce''

RUFFIAN (ur.1972 - zm. 1975) ( WYGRAŁA 10 NA 11 SWOICH WY ŚCIGÓW, PONIEWAŻ 11 PRZYNIÓSŁ JEJ ŚMIERĆ...Złamała nogę. Żyła 3 lata  przy czym średnio konie dożywają 20-30 lat. Nie będę tu wyjaśniać, bo to trudna historia. I smutna. Polecam film o niej, jest na cda. ,,Ruffian''.)

             Jack, słysząc głośny łoskot zza pleców, odwrócił się gwałtownie i spojrzał ze strachem na leżącą na ziemi plackiem królową Arendelle. Przeklęta gałąź nadal bujała się w lewo i prawo. Jack stał jak słup soli w miejscu, czekając na dalsze wydarzenia. Niestety, nie działo się nic. On sterczał, Elsa leżała w kształcie litery "X'', a wokoło wszystkie stworzenia zapadały w sen. Księżyc wznosił się coraz wyżej i świecił coraz jaśniej.

Jaki ona ma talent do mdlenia, pomyślał Jack. Podszedł do nieruchomej Elsy i wpatrywał się w jej twarz. Zmachlaczyła jej się grzywka, twarz była zarumieniona, a na policzku widać było wyraźny, czerwieńszy od rumieńców ślad po uderzeniu. Jack syknął z bólu, który musiała czuć Elsa. Kucnął przy niej i zaczął gorączkowo myśleć, co dalej zrobić. Nie miał zielonego pojęcia, w którą stronę iść do królestwa. Rozejrzał się dookoła. Wszędzie las i las! Nigdzie nie widać było wieży zamku, czy jakiegokolwiek budynku.

Może wystarczy poczekać? Nie, to słaby pomysł. Elsa może tak leżeć albo minutę albo.....kilka dni!, rozpaczał w duchu  Jack, targając swoją śnieżnobiałą czuprynę. Bez skutku starał się, aby coś wpadło mu do głowy.

- Jakbym mógł sobie czegoś życzyć, to chciałbym cofnąć czas i nie godzić się na tę całą zabawę.... -powiedział do siebie głośno przez zęby.- choć było fajnie...

 Podrapał się w głowę i już miał wstać i dostać napadu paniki, gdy wpadł mu do głowy najlepszy pomysł, jaki by mógł się trafić na świecie.

Życzenie! No właśnie! Przecież Święty Mikołaj tak jakby spełnia życzenia! Niekoniecznie będę musiał go o coś prosić, ale zawsze warto znaleźć nocleg, jak się ma nieprzytomną królową pod opieką!, pomyślał i wyszczerzył się do nieświadomej niczego Elsy.

- No to co? Idziemy do Świętego! - rzekł dziarsko Jack, zgodnie ze swoim zwyczajem mówienia do kogoś zemdlonego. Dźwignął Elsę na ramiona. Była cięższa niż w trakcie choroby, ale i tak lekka. Tak jakby nosił worek z prezentami. Poszedł przed siebie zgodnie z tym, jak mu podpowiadał instynkt Strażnika Marzeń.

                             

                   W pałacu akurat przyjęcie się kończyło. Wszyscy zaczęli się rozjeżdżać i rozpływać. Anka z Kristoffem zostali jednak na sali balowej. Siedzieli na schodach i ogarniali wzrokiem opustoszałą salę, którą sprzątała teraz służba.

Do teraz nie mogli otrząsnąć się po tym, co stało się niedawno. Przed oczyma cały czas widzieli duszącego się kawałkiem jabłka pana, panikę wśród reszty i.....brak królowej. szczęśliwe zakończenie pojawiło się dopiero po interwencji lekarzy. Anna nie dawała sobie rady z jednym, zadławionym jabłkiem panem, więc nie wiedziała, jak Elsa daję sobie radę z tym wszystkim.

- Oni nie mogą chociaż na jakiś czas przestać dostarczać nam stresu, prawda? - spytała Anka Kristoffa. Chłopak westchnął głośno i przejechał ręką po włosach. Zniszczył sobie fryzurę, którą Anka sama mu układała, jednak nie zganiła go za to. Wyglądał o wiele lepiej z poczochraną czupryną. Zdjął marynarkę, zawiesił ją na ramieniu. Pod spodem miał pomiętą, niebieską koszulę.

- Ta.. Wrócą. Na pewno. Może po prostu chcą być sami? - Starał się być spokojny, ale po tych wszystkich zdarzeniach w ostatnich miesiącach było to awykonalne.

- O nie! Elsa w życiu nie opuściłaby gości. Coś się stać musiało. Tylko, co? -W głosie Anny wyraźnie dało się słyszeć lęk. Kristoff przytulił ją do siebie silnym ramieniem. Anka od razu poczuła się lepiej, było jej cieplej. Mogła nawet tak zasnąć, a więc kiedy Kristoff usłyszał głośne chrapnięcie porwał się ze schodów. Wziął Ankę na ręce i zaniósł ją pod drzwi. W trakcie drogi zbudziła się, ale nie podnosiła głowy, tylko patrzyła się na twarz Kristoffa.

- Tego nie możemy przewidzieć. Na razie nie panikujmy. Jest jeszcze stosunkowo wcześnie. - powiedział, idąc. Wiedział, że na niego patrzy. Czuł to. Anka zrobiła się czerwona.

- Stosunkowo wcześnie!? - wypaliła, czując przypływ energii. - Może i wcześnie, ale nie dla Elsy. Tym bardziej, że to KRÓLOWA. I to jaka! Nie pozwalała by sobie na nocne wycieczki! - Kristoff nic więcej nie mówił. Wszedł po schodach, tak jak zwykle. Anka była bardzo lekka. Potem przeszedł przez labirynt korytarzy, który znał już na pamięć, bo zawsze odprowadzał Ankę do jej komnaty. Wreszcie dotarli do celu.

-Do jutra, Aniu. Znaczy, do dzisiaj. Idę do siebie.  - pożegnał się Kristoff i pocałował Annę w policzek. Skierował się do daaaalekiego wyjścia, jednak bardzo wolno, bo wiedział, co Anka zaraz zrobi. Złapała go za ramię i przyciągnęła do siebie. Kristoff dał się pocałować w policzek z udawaną, marudną miną. Anka pogłaskała go żartobliwie po głowie, pomachała ręką i weszła do swojego pokoju. Kristoff odprowadził ją wzrokiem, a  kiedy rozległ się trzask zamykanych drzwi, poszedł do swojego domku nieopodal zamku.

Anka podeszła do okna, za którym i tak już nic nie było widać. Zmęczenie nie chciało ustąpić, mimo jej stresu. Oczy zaczęły się zamykać, a ciało robiło się wiotkie. Powlokła się bez przebierania w piżamę do łóżka i opadła na nie z impetem.

     

Jack z każdym krokiem czuł, że od Świętego Mikołaja dzieli go coraz to mniej drogi. Pozytywnie nastawiony do świata rozglądał się po delikatnie już szarzejącym ku dniu niebu. Gwiazdy były jeszcze mocno widoczne a księżyc świecił i przyglądał się kuli ziemskiej. Chłopak nawet nie popadł w panikę mając świadomość, że nie ma przy sobie swojej laski. Miał Elsę....Co prawda aktualnie niezbyt kontaktową, ale Else. Przystanął na chwilę. Wziął głęboki oddech. Nagle dostał ogromnego przypływu sił. Poczuł podniecenie. Już niedaleko!, pomyślał. Nogi po prostu same skierowały go w zarośla. Potem trochę w lewo a następnie w prawo. Wkrótce zobaczył przed sobą łąkę, którą okalał wokoło las. Była odrobinę zapadnięta i na niższym poziomie niż pnie drzew. Zaciemnioną i szarawą. Światło księżyca padało w jeden punkt. Na....dom. Drewniany, jasny dom z murowanymi elementami. W sumie miał dwa piętra a przed nim było małe ogrodzenie z czerwono-białą furtką z wbitymi wielkimi cuksami o tych samych kolorach.

- No! Jesteśmy na miejscu! - rzekł Jack z entuzjazmem. Podszedł do krawędzi pagórka. Przycisnął do siebie Else mocniej w celu zamortyzowania wstrząsu i skoczył, po czym ruszył przez środek polany. Podszedł do furtki i z małymi problemami usiłował ją otworzyć, ponieważ nie miał sześciu rąk i prawdą było, iż jednym ramieniem trudno mu było utrzymać Elsę. Na szczęście wreszcie udało mu się wspomóc stopą. Przeszedł chodniczkiem pomalowanym w pluszowe misie i zapukał głośno nogą do drzwi. Nic nie usłyszał. Ponowił czynność i to kilka razy.

- Już idę, idę. - rozległ się rozdrażniony, znajomy głos. Do uszu Jacka dobiegło głośne tupanie o schody. Już chwilę później rozległ się szczęk przekręcanej klamki i drzwi otworzyły się puszczając na chłopaka silną falę ciepła. Wyszczerzył się do wysokiego, brodatego i masywnego mężczyzny z krzaczastymi brwiami i siwą brodą.

- Witam Mikołaju! - przywitał się radośnie. Święty odwzajemnił ,,banana na ustach'' a potem skierował wzrok na Elsę. Jego uśmiech stopniowo zanikł. Na twarzy pojawiło się zakłopotanie.

- Witaj Jacku! A....a to kto? Dobrze myślę, że to...  - powiedział, wskazując głową na dziewczynę. Jack zamilkł. Spojrzał na Elsę, a potem znów na Świętego Mikołaja.

- Królowa Arendelle - dokończył Jack po chwili ciszy, wchodząc do środka. - Pracuję dla niej. Dzisiaj akurat oberwała w twarz dość solidnym konarem. No i straciła przytomność. Pomyślałem, że mógłbym u ciebie przenocować, bo nie wiem jak wrócić a rano odwieziesz mnie do królestwa. - wyznał Jack na jednym oddechu. Święty znowu uśmiechnął się serdecznie i zaśmiał się cicho.

- Nie musisz mówić. Jestem tutaj na kilka miesięcy, ponieważ mam dość wiecznie jęczących Yeti, ale tak się składa, że wziąłem ze sobą mniejszą kulę. Widziałem co się stało. Mrok jest podły prawda? - spytał żartobliwie. Chłopak zaczerwienił się na myśl, że Mikołaj widział, jak prawie pocałował królową. Kiwnął głową. - Połóż ją na górze. Jeśli jesteś zmęczony, to też możesz się przespać. Ja w każdym razie będę siedział w salonie. - Powiedział Mikołaj i udał się do dużego pokoju z wielkim kominkiem. Jack wszedł ostrożnie po schodach. Na piętrze były tylko dwa pomieszczenia: Jedno to pewnie Mikołaja, gdyż drzwi były obwieszone niewielką ilością kolorowych światełek a drugie w takim razie gościnne. Chłopak wszedł do drugiego pokoju i położył Elsę na aż zbyt miękkim łóżku. Sięgnął z wysokiej szafy czerwony, gruby koc i opatulił nim dziewczynę.

- Leż. -powiedział na odchodnym i potruchtał po schodach w dół. Wszedł do salonu i rozsiadł się w głębokim fotelu ze skóry. Po jego prawej stronie siedział Mikołaj, cały czas uśmiechając się pod nosem.

- Co cię tak bawi? - spytał w końcu chłopak, odwracając głowę.

- Jestem dość dobrym aktorem, prawda? Dałeś się nabrać, że nie wiem kim jest Elsa i co się z nią stało. Sprawdzałem tylko, czy skłamiesz. - wytłumaczył Święty. Jack podciągnął kolana na fotel i oparł o nie nadgarstki, marszcząc brwi.

- Fakt, przez chwilę uwierzyłem. Podglądacz......permanentna inwigilacja. - burczał.

- Ja tylko dbam o twoje bezpieczeństwo! Ta cała sprawa z Mrokiem bardzo mnie zaniepokoiła. - bronił się Mikołaj, prostując w fotelu.

- A...masz teraz na niego podgląd? Wiesz, gdzie wtedy polazł? - zapytał Jack. Myśl o jego największym wrogu podniecała go, myśl o tym, że będzie mieć szansę, aby skopać mu tyłek. Chciał się dowiedzieć, jak najwięcej.

- W sumie, to na to nie wpadłem. Zaraz zobaczymy... - Mikołaj wstał, po czym bez wahania otwierał kolejne szafki w poszukiwaniu kuli. Wreszcie znalazł ją i postawił na stoliku. Znowu klapnął na siedzisko i machał palcami nad szklanym przedmiotem. Coś w kuli zaczęło się ruszać i majtać. Drobne białe ziarenka przybrały ciemną barwę, pływając po kuli. Wkrótce drobinki ułożyły się w nieokreślone kształty, a zaraz potem oczom obu Strażników ukazała się siedziba Mroka. Jack patrząc na to miejsce, cały czas widział znikającego w ciemności wroga i prawie że umierającą Elsę. Przygryzł wargi oraz zacisnął pięści. Wpatrywał się w kulę poszukując chudego, czarnego człowieka lub jego koniostwora.

- Chyba go nie ma. - stwierdził Mikołaj. Może po prostu...

- Czekaj! - warknął chłopak, powstrzymując ręce przyjaciela. Przybliżył się do przedmiotu. Zmrużył oczy zaciskając usta. - On tu jest. Jestem tego pewien, że jest tylko po prostu się ukrywa.

- Prościej będzie jeśli zrobię namiar na niego a nie na siedzibę. - Mruknął Mikołaj. Odsunął Jacka i począł odprawiać swoje zwyczaje nad kulą. Tym razem było trochę dłużej. Okruszki nie mogły się ze sobą złączyć. Wciąż szalały wokoło po naczyniu z zawrotną prędkością.

- I co? Co się dzieje? Dlaczego nic się nie pojawia? - spytał Jack.

- Nie wiem, zwykle działa bez szwanku. - Święty próbował jeszcze kilka razy pokazać Mroka, ale bez skutku. - Nic z tego. Tym sposobem mogę tylko zepsuć sobie sprzęt. - Powiedział i wstał podnosząc w jednej dłoni kulkę. Odłożył ją znów do szafki i zwrócił wzrok na towarzysza.

- Coś się dzieje. Wiedziałem, że tak łatwo nie odpuści. Dlaczego tak bardzo mu na mnie zależy? Czemu akurat ja? No i po co on w to wszystko miesza Elsę. Ona nie jest niczemu winna. - Mówił cały czas patrząc się na stolik w miejscu, w którym stała kula.

- A kto by go wiedział? W tej sprawie nawet ja jestem bezsilny. Gdybyśmy mieli do dyspozycji coś lepszego, to pewnie udałoby nam się go zobaczyć. Sam jestem ciekaw co knuje. Mam nadzieję, że twojej przyjaciółce nic się nie stanie. - Zażartował Święty idąc w stronę kuchni.

- To jest moja pra co daw czyni. Rozumiesz? - Jack zerwał się z miejsca drepcząc za kompanem.

- Oj przyznaj, że ją lubisz. - Droczył się Mikołaj wyciągając z szafki pierniki i ciasteczka.

- Pewnie, że lubię. A co bym miał nie lubić! Nic mi nie zrobiła z wyjątkiem napędzenia strachu.. - Przyznał Jack szurając nogą o podłogę. Wskoczył na blat i zaczął machać stopami jak dziecko. Święty uśmiechnął się szyderczo, ale żartobliwie.

- Tak, zgadzam się z tobą w stu procentach. Nawet ja miewałem chwile zwątpienia, że uda ci się ja uratować. - Mikołaj położył słodycze na talerzyku i odłożył na stolik. Sięgnął po jedno i udał się znów do salonu nucąc sobie coś z tych świątecznych piosenek. Jack został jednak na szafce myśląc o Mroku. Sprawa bardzo go intrygowała. Patrzył się na swoje nogi, które jakby nakręcona na przemian bujały się w góre i w dół. Wyjrzał przez okno. Zaczęło się przejaśniać. Wydawało mu się, że dopiero co na niebie roiło się od gwiazd a już chwilę potem nastał bardzo wczesny poranek. Siedział tak przez kilka minut wytrwale wpatrując się w przerzedzające się niebo. Nagle coś go wyrwało z zamyślenia. Jakiś szmer i odgłos kroków. Aha! Śpioch wstał!, pomyślał i zeskoczył szybko z blatu. Oparł się o niego czekać na dalsze wydarzenia. Wkrótce do kuchni weszła zaspana Elsa. Miała na sobie zarzucony koc. Włosy miała ułożone bardzo........nijako. Były naprawdę szczątkowo ułożone w koka. Prawie wcale. Wydawało się, że wcale nie zarejestrowała białowłosego chłopaka wesoło uśmiechającego się do niej.

- Dzień dobry! - Powiedział dziarsko Jack rozciągając usta jeszcze mocniej. Elsa zareagowała bardzo gwałtownie na ten głos. Aż za bardzo, bowiem odskoczyła w przestrachu na bok wydając z siebie dziecinny, ochrypły głosik. Brzmiała jak mały, wkurzony kociak. Jack też szczerze się zląkł. Spodziewał się raczej ponurego przywitania lub szybkiego poprawiania fryzury. Elsa gapiła się na niego wielkimi, turkusowymi oczyma bez najmniejszego mrugnięcia. - Coś się stało? - Spytał niepewnie.

- Mnie nic!  Ale panu chyba tak! Ładnie to tak się do mieszkania włamywać? - Jacka kompletnie wmurowało. Nie wiedział co powiedzieć. Pusto gapił się na dziewczynę wytrzeszczając ze zdziwienia oczy.

- Elsa, to ja! Jack! Ten sam co wcześniej. - Jąkał się.

- Nie sądzę, byśmy się znali.... Nie.... Na pewno nie. - Mruknęła Elsa.

- Eeee... Chwileczkę! - Pisnął Jack pośpiesznie idąc do Mikołaja. Wpadł do salonu oddychając szybko.

- A ci co? Wyglądasz jak przepłoszony zając! - Zakpił Święty. Chłopak jednak nie zwrócił na to uwagi i podszedł do niego chwiejnym krokiem. Oparł się o fotel wdychając głęboko powietrze.

- Ona mnie nie pamięta! Pamięć straciła! O nie, co teraz będzie. Doradca mnie udusi jak się dowie, że władczyni postradała zmysły! A Anka! Ona nie jest gotowa na bycie królową... - Mówił szybko patrząc się cały czas w oczy starszego kolegi. Święty sapnął niepokojąco.

- W mordę jeża! Znaczy.....Maniery Mikołaju, maniery. Chciałem powiedzieć - do jasnej Anielki! - Strażnik wstał szybko i poszedł za Jackiem do kuchni. Elsa nadal tam była. Obserwowała czujnie dwóch mężczyzn naprzeciwko.

- Czego wy u licha chcecie? - Spytała marszcząc brwi. Jack i Mikołaj wymienili nerwowo spojrzenia.

- Nie jest dobrze prawda? - Zapiszczał Jack.

- Oczywiście, że nie! - Stwierdził Święty.

- Przecież ze mną wszystko w jak najlepszym porządku! Co ja wam takiego zrobiłam! Chwila....czy to jest Święty Mikołaj? - Spytała się Elsa.

- No, na to wygląda. - Odparł n Jackie pewnie. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy w przestrachu.

- Ja byłam grzeczna! Nikogo nie biłam! Jestem potulna jak baranek. - Broniła się szybkim potokiem słów. Chłopak przełknął głośno ślinę. Czuł strach oraz niepokój. Martwił się nie tylko o całe Arendelle, ale i o królową, która nie była świadoma, iż jeden gwałtowny manewr ręką a wnętrze ciepłej chatki zamieni się w jaskinię lodu. Nerwowo spoglądał na dłonie Elsy.

- Ja wiem, wiem. Nie musisz się tłumaczyć tylko spokojnie. Może choć do pokoju obok, to wytłumaczymy ci kilka spraw. - Wyjaśnił Mikołaj.

Żeby tylko nic się nie stało, coś trzeba wymyśleć, Jack drapał się po głowie panicznie szukając rozwiązania.

- No, skoro tak pan chc..

- NIE TYLKO NIE WYMACHUJ RĘKOMA!!!!!! - Wrzasnął na całe gardło.

- A to niby czemu? Czy coś z nimi nie tak? - Spytała się Elsa przypatrując się uważnie dłoniom.

- Nie panuj mi tu. Mów na ,,ty’’. Może nie ,,nie tak'', ale niezupełnie w porządku. Ja ci powiem o co chodzi. Musisz mi obiecać, że będziesz spokojna okej? - Spytał chłopak prowadząc dziewczynę do salonu. Kiedy stanęli w bezpiecznej odległości od Mikołaja, Jack stanął z Elsą przy ścianie i wyciągnął przed siebie delikatnie ręce.

- Teraz musisz uważać. Patrz na moje ręce. - Poprosił i sprawił aby nad środkiem dłoni pojawił się niebieski połysk, dmuchnął szybko i wkrótce jego oczom ukazała się niekształtna, krzywa kulka śniegowa. Elsa przez chwilę po prostu przyglądała się z niedowierzaniem, jakby nie do końca to do niej docierało, lecz chwilę potem jej oczy znacznie się powiększyły.

- Jak tyś to zrobił?! – Spytała głośno. Jej ton brzmiał nienaturalnie. Nigdy jeszcze takim nie mówiła, ponieważ uznano by ją za niepoważną.

- Długa historia, moje zdolności nie są aż tak ważne. Tylko…. Tu chodzi o ciebie. – Wycedził Jack. Dziewczyna spojrzała na niego pytająco. Po chwili ciszy odezwała się:

- Że co?

- No właśnie o to chodzi, że nie wiem jak ci to wytłumaczyć! – Jęknął chłopak.

- Wal prosto z mostu chłopie! Wal! Z kobietami to prosto i na temat! – Krzyknął Mikołaj.

- Cicho! – syknął w odpowiedzi Jack. – Elsa… chodzi mi o to, że ty umiesz zrobić tak samo jak ja. To znaczy podobnie. I ty nic nie pamiętasz, więc zapewne nie masz pojęcia jak ,,się obsługiwać’’ prawda? – Wydusił przerywając.

- Czyli mam rozumieć, że umiem robić śnieg? HA! Dobry żart! – Zakpiła Elsa.

- Okej, to wyjaśnij mi obecność Miklałsa tam o… - Mruknął Jack.

- EJ! Uważasz, że jestem wymyślony? – Rzucił z głębi pokoju starzec a chłopak machnął w odpowiedzi ręką.

- Jesteś jakiś niepoukładany? Święty Mikołaj istniał, istnieje i będzie istniał! Niestety raczej nie mogę uwierzyć w bajki o śniegu. – Odpowiedziała dziewczyna

- To nie są bajki! Sama widziałaś jak ja to robię, więc uwierz, że ty też tak umiesz. Moja wskazówka: Nie machaj rękoma zbyt mocno bo narobisz sporego Sajgonu..

- Nie mam zamiaru… Mnie nie interesuje taki bajer w łapach… - Stwierdziła Elsa, podeszła do półki i zaczęła oglądać figurki reniferów. Jack klapnął obok kolegi.

- Jednak nie było aż tak źle. – Sapnął.

- A mówiłem, że prosto z mostu? Tylko zastanawia mnie co wykombinujesz z tym, że twoja dziewczyna nic nie pamięta i nie ma bladego pojęcia, iż jest królową. – Powiedział strażnik.

- Daruj sobie z tą dziewczyną okej? – syknął Jack – Nie wiem, wrócimy i pójdziemy do jej siostry. Miejmy nadzieję, że coś wymyśli.

- Im szybciej tym lepiej, idź już. – Zaproponował Mikołaj. Chłopak podniósł się z głębokim sapnięciem.

- Chodź…. – Mruknął do Elsy i wziął ją za rękę ciągnąc do wyjścia.

- Do zobaczenia! Aha! Powodzenia! – Krzyknął z daleka Święty po czym został sam. Tym (jak wiecie) Jack nie przejmował się w zbyt dużym stopniu. Udał się w stronę królestwa (,,Bezkrólewie tralalalalala!XD).

          Po długim czasie katorgi z marudzącą Elsą Jack wreszcie dotarł do bram Arendelle.

- A to co?! – Wykrzyknęła dziewczyna nienaturalnie grubszym tonem.

- To twoje… - Zapiszczał chłopak. Nie potrafił kłamać. Czuł potrzebę powiedzenia przyjaciółce (,,przyjaciółce’’ ;) ) faktu, iż jest królową.

- A-ale jak to? Jakim cudem? Dom jest raczej w tę drugą stronę..

- No takim cudem, żeś zapomniała wszystko, bo cie znokautowałem przez przypadek gałęzią! A jak służba się dowie, to czeka mnie coś złego. Niestety. Musimy powiedzieć o zdarzeniu twojej siostrze, a dla reszty niech to zostanie tajemnicą. Jak najdłużej. Okej?? – Elsa patrzyła na niego wzrokiem pełnym zaskoczenia a potem już strachu. Pokiwała niepewnie głową z cichym jękiem. To już było bardziej ,,Elsowate’’ zachowanie, ale i tak do swojej normalności brakowało jej baaaaaardzo wiele. Dwójka bez problemu przeszła wrota na dziedziniec. Straż była po ciężkiej nocy poszukiwań królowej i tak naprawdę byli półprzytomni a bramy otworzyli odruchowo w nadziei, że przyjechał ktoś, kto odnalazł władczynię.

- To jakiś cud… - Szepnął Jack. W rzeczy samej. To był cud. Niestety przy wejściu do zamku czekała już zupełnie normalna, jak zwykle poważna ,,obstawa’’.

- Królowa Elsa! Znalazła się! Ale jakim cudem! – Krzyczeli. Natychmiast zebrało się znacznie więcej żołnierzy. Potem przyszła służba, która zajęła się totalnie spanikowaną i roztrzęsioną królową i doradca. On zaciągnął w żelaznym uścisku chłopaka na bok. Był tak obrzydliwie wściekły. Teraz nie przypominał wieprzka. Teraz jego twarz przybrała wyrazu mówiącego: ,, Ło Chryste oczy mi wylecą a ty giń poczwaro’’ No i te dziwne, obwisłe usta, przylegająca, budząca grozę grzywka, przypominająca uczesanie….Mniejsza. To nie te czasy, wracamy do opowieści:

- Co się stało?! – Krzyczał czerwony, jeszcze bardziej czerwony ze złości.

- Ja wszystko potem wyjaśnię, wyjaśnię na pewno, ale teraz muszę ją mieć blisko siebie i widzieć się z księżniczką Anną. Proszę. Ten jeden raz. – Mówił szybkim, cienkim tonem. Nie czekając na odpowiedź, wyrwał się ze ścisku mężczyzny i popędził do komnaty Anki. Ślizgał się, pod stopami pojawiał się szron. Nie z powodu zabawy, tylko stresu. Wparował do pokoju. Nie obchodziło go, czy Anna jest zmęczona, zła….głodna…. No i jak to się zawsze pech przydarza  nie mógł wejść w gorszym momencie. Stanął jak wryty. Widok stojących przy szafce, całujących się Kristoffa i Anny nie był tym najlepszym. Oni równie zaskoczeni odskoczyli od siebie. Obaj poczerwienieni.

- Prze – przepraszam. Ale, ale spokojnie. W sumie to ja wiem jak się czujecie… No ale nie chodzi mi o zatruwanie wam życia, to coś poważniejszego.. – Mówił przerywając.  Po chwili skołowania odważnie zamknął za sobą drzwi i podszedł do parki.

- Chodzi o to, że wy wyznajecie sobie miłość, a ja i Elsa nie jesteśmy w najlepszym położeniu. – Powiedział. Drżał mu głos. Anka wyraźnie nie wiedziała jak zareagować.  Naszczęście partner ją uratował:

- Jack, co się dzieje?

- Straciła pamięć. Nie ważne jak, nie ważne gdzie. W każdym razie nic nie pamięta. Nie wie, że jest królową, nie wie, że ma moc. No a reszta też nic nie wie. – Wyjaśnił.

- Cholera. – Zaklął Kristoff. Anka zachwiała się i oparła o komodę.

- A – a gdzie ona teraz jest? – Z trudem wydusiła księżniczka.

- W rękach służby. – Powiedział Jack. Blondyn wypuścił głośno powietrze zadzierając głowę do góry.

- Anno. Idź do nich. Każ im ją zostawić. – Rozkazał Kristoff.

- Pójdę z nią. – Zdecydował Jack po czym skierował się z Anką do wyjścia. W milczeniu przeszli przez korytarz. Szybkim, nerwowym tępem. W końcu znaleźli się przy komnacie królowej. Anna przybrała prostą posturę i zdecydowanie, chociaż z drżeniem dłoni nacisnęła klamkę. Jack drobnymi kroczkami wślizgnął się za nią. Kiedy weszli, zobaczyli Naszczęście nie aż tak tragiczny widok. Jedynie trzech ludzi i Elsa. Jack odetchnął z ulgą. Spodziewał się grupy rozwścieczonych siłaczy tylko czekających aż przyjdzie. Niemniej jednak obydwie siostry były przerażone. Anna z wytrzeszczonymi oczyma, a Elsa zdezorientowana zachowaniem każdej osoby. Dla chłopaka nie wyglądała aż tak inaczej, ale dla siostry była zupełnie inna.

- Czy moglibyście ją zostawić? – Poprosiła trójkę kobiet ubranych w jednakowe, płowe stroję. One posłusznie, bez słowa wyszły. Ostatnia rzuciła im tylko dziwne, przenikliwe spojrzenie.

- Elsa.. – Jęknęła księżniczka i odruchowo rzuciła się w objęcia siostry. Ona jedynie smutno zerknęła na Jacka. Z pewnością musiała być załamana. Szczerze współczuła tej, według niej zupełnie obcej osobie. Nagle poczuła bardzo mocny ścisk, który odebrał jej oddech.

- Wiesz, trochę zabierasz mi powietrzę. – Wymamrotała. Chciała brzmieć przyjaźnie. Dziewczyna uwolniła ją z objęć i otarła szybko wilgotne oczy.

- Przepraszam… A, ty naprawdę nic nie pamiętasz? Nawet mnie? – Elsa pokręciła głową.

- Pamiętam tylko swój sen, ale to nie jest chyba najważniejsze.  – Odpowiedziała z lekkim, kwaśnym uśmiechem. Ani spłynęło kilka małych łez. Naszczęście dzielnie powstrzymywała wybuch histerycznego, panicznego płaczu (zuch dziewczyna).

- To co robimy? – Jack chciał jak najszybciej rozwiązać problem.

- Trolle? – Zaproponowała Anna.

- Zaczną coś podejrzewać. Raczej musimy popróbować sami. W najgorszym wypadku powiemy prawdę.

- Powiedzmy teraz. Jack, ja ich powstrzymam, nic ci nie zrobią. – Zapewniła księżniczka.

- Nie da się odrobić zaufania służby, która i tak za mną nie przepada a z doradcą i tak mam ostro na pieńku… - Wyjaśnił Jack.

- No to nie pozostaje nam nic innego jak załamać się nerwowo.. – Wydusiła Anna i zatopiła twarz w dłoniach, ale nie uroniła ani jednej łzy, mimo coraz większej potrzeby płaczu.

- Może jak się prześpi, to coś się jej rozjaśni? – Zaproponował chłopak. Dziewczyna nie odpowiedziała na to, ale wzrok wystarczył. Zgodziła się. Nie miała innego wyboru. Potem wszedł Krisoff. Widząc ponure twarze innych zrozumiał, że nie jest najlepiej. Powoli podszedł do łóżka na którym siedziały siostry i kucnął naprzeciwko Elsy.

- I co? Musisz źle się czuć. – Uśmiechnął się pokrzepiająco. Miał podejście nie tylko do zwierząt.

- No, trochę tak. – Odparła.

- Co ustaliliście? – Blondyn sierował pytanie do obu, ale wzrok skierował na Jacka.

- Nie możemy wezwać Trolli, bo knypki z zewnątrz wywęszą, że coś jest nie tak. Nie możemy też powiedzieć od razu, bo reszta mnie znienawidzi jeszcze bardziej. Więc stanęło na tym, że musi się przespać. Nie wiemy, czy to coś da, bo zanik wygląda na groźny. – Wyjaśnił chłopak.

- Cóż. Skoro już tak obmyśliliście, to niech tak będzie. Niech zostanie sama. Musi pozbierać, myśli. Hmmm. Nieodpowiedni zwrot. Przepraszam. Niech zażyje spokoju po ciężkim dniu. – Poprawił się Kristoff.

- Ja zostanę! – Orzekła Anna.

- Dobrze, dobrze. – Zgodził się Jack i wyszedł z blondynem. Kiedy wyszli Anka nie czuła niepewności czy strachu. Zwyczajnie, tak jak zawsze przysunęła się do siostry i przewiesiła ramię przez jej szyję.

- Posłuchaj. Ty jesteś moją siostrą, moją jedyną rodziną, KRÓLOWĄ tego zamku, królową tych pięknych ziem dookoła i bardzo ważną osobą dla Jacka. Tego chłopaka od lodu. – Zaczęła stanowczym głosem, ale potem załamał jej się i nerwy zrobiły swoje. Znów przytuliła siostrę.

- Nie mogę powiedzieć tego, że wiem, ale wierzę ci. – Odparła Elsa. Zauważyła, że jej ręce bezwładnie leżą wzdłuż ciała, a rzekomej siostrze byłoby miło, gdyby odwzajemniła uścisk więc delikatnie poklepała ją po plecach. W końcu księżniczka odkleiła się od niej i wyszła.

                 Elsa do wieczora nie zmrużyła oka. Nie mogła. To łaziła po pokoju, to leżała patrząc się w sufit na łóżku próbując cokolwiek sobie przypomnieć, ale niestety, na próżno. Nadszedł wieczór. Dziewczyna zaczęła już być zdenerwowana na samą siebie. Nie chciała płaczu, nie chciała całego zachodu. Walnęła pięścią w stolik pod ścianą a na nim, na ścianach i podłodze rozniosło się pełno lodu a w pokoju zaczął padać śnieżek. Nieprzyjemny śnieżek.

- Ojej.. – pisnęła. Cofnęła się ostrożnie. Wskoczyła na łóżko i skuliła pod siebie nogi. Nagle poczuła, że coś zmieniło się w otoczeniu, nastała dziwna atmosfera. Zapalona świeczka zgasła. Dziewczyna wstała i podeszła do okna. Przeszedł ją dreszcz po plecach.  W pewnym momencie z bliżej nieokreślonego punktu dobiegł ją głos.

- Witaj Elsa…

OKEEEEEJ.... Długo nic nie było prawda??? No, niestety tak. Ja wiem, że to nie jest  idealny wpis, bez błędów i ple ple ple. Za wszystkie przepraszam (jak na spowiedzi XD). Przyznam się, że im bliżej zbliżałam się końca, tym mniej się starałam. Mówię to z ręką na sercu. Szczerym trzeba być. Żyłam już naszym drugim blogiem, do którego linka nie podam, bo nie będę już wystawiać opini w sensie: O LOL JAKA REKLAMA Z TEGO BLOGA.. Macie już linka w poprzednim poście, także, nie powtarzajmy się.Wracając do spowiedzi: POSTANAWIAM POPRAWĘ! Obiecuję, że w życiu już nie będę tak zamulać!  Za to też przepraszam. Odznaka, test szóstoklasisty... e tam. Zapominałam też. No mniejsza. Dedyk dałam sama z siebie. Można zająć sobie jakiś na następny dedyk na następny post na e-mailu masiakra2013@wp.pl. W komenarzach raczej nie. Łatwo się pogubić. Będą spełniane pokolei. W koleiności, jak zostały przysłane.  ZAPRASZAMY JUŻ DO WYSYŁANIA PRÓŚB!! MAŚKA.
(NO A CO DO TYTUŁU ROZDZIAŁU... OJJJJ, WTAJEMNICZENI JUŻ WIEEEDZĄ!)